Bruno Latour is een van de eerste denkers die technologie als maatschappelijke factor is gaan duiden. Technologie is, net als de wetenschap, moreel niet neutraal, zo vindt Latour. Niet alleen gebruikers zijn verantwoordelijk voor de techniek die zij kiezen, ook de bedenker en maker ervan dragen morele verantwoordelijkheid. Daarnaast heeft Latour al begin jaren negentig het thema duurzaamheid geagendeerd.
Dat de natuur een eigen stem heeft die in onze democratie gehoord moet worden, is een van de meest vernieuwende gedachtes van Latour. Het leidt tot een andere omgang met planten, dieren en alles wat niet-mens is.
Filosofie is voor Latour denken in interactie. Hij verlaat de ivoren toren van de academie en engageert zich met de empirie. Daardoor heeft zijn denken een enorme impact; niet alleen op de technologie, maar ook op andere vakgebieden zoals de antropologie, de onderwijskunde en de kunst(geschiedenis en -theorie). Latour spreekt zich regelmatig uit over de actualiteit, of het nu om de klimaatcrisis, Covid-19 of de internationale politiek gaat.
Kritiek op zijn denken is er ook, met name op zijn constructivisme, de constructie van wetenschappelijke feiten. Die worden volgens Latour altijd ingekleurd door de achtergrond en belangen van wetenschappers. Zijn critici zijn echter van mening dat hij daarmee de wetenschappen in een kwaad daglicht zet. Sommigen zien hem daarom als een relavitivist.
Van deze kritiek distantieert Latour zich. In zijn boek Waar kunnen we landen? (Octavo, 2018) verwoordt hij zijn constructivisme als volgt: waarheid is pas waar als die als waarheid kan functioneren, dat is hard werken! Deze gedachte formuleert hij met machthebbers als Trump, Poetin en Bolsenaro in het vizier.
Andere recente werken van Latour zijn Wij zijn nooit modern geweest (Boom, 2016) en Oog in oog met Gaia (Octavo, 2017). Zie ook zijn (Engelstalige en Franstalige) website http://www.bruno-latour.fr/.